Onze aankoop van de duofiets is een feit. We gaan nu een draaiboek uitwerken volgens de richtlijnen van de coronacrisis. Het is immers uiterst belangrijk om de regels na te leven, al is niet iedereen het hiermee eens. Mensen uit de zorg weten dat dit een noodzaak is om levens te sparen en het naleven betuigt ook respect voor degenen uit de zorg die zich dagelijks inzetten …
Fietsen … we kennen er alles van binnen ons gezin. Maar deze duofiets is net dat tikkeltje anders … een nieuwe verrijking van onze horizon , maar ook deze van mensen met (jong)dementie. We willen iedereen zeker de kans geven om hier maximaal gebruik van te maken.
Op de dag dat de fiets geleverd werd, stierf een uniek persoon, een wielrenner van bij mij op de afdeling. Op enkele dagen tijd besliste zijn lichaam onaangekondigd dat zijn tijd hier bij ons erop zat. Het heeft even geduurd voordat ik dit kon neerpennen. De gang is leeg als ik uit de lift kom op het eerste verdiep. Geen hand die de lucht in gaat bij het zien van mijn entree. Het borstbolletje dat je mij trakteerde, je haar mooi in de plooi leggen voordat je mee ging fietsen, 20 minuten, geen 21 ;-). Je fanta en je praline na het fietsen. Je dank je wel bij het geven van je koffie Dit voelt raar. Lieve Cyriel, je laat een leegte achter voor heel veel mensen, maar met je eenvoud en zachtheid heb je menige harten veroverd. Bij het vertellen van het overlijden aan een medebewoner die steeds trouwe supporter was in zijn jonge jaren vertelde hij emotioneel het volgende :
“Cyriel was een pracht van een mens en een geweldige coureur ! Ik herinner mij nog dat we allemaal in de straat voor de televisie zaten. We keken course, maar op de Duitse post want het was de Ronde van Duitsland en Cyriel reed mee . En ineens zagen we daar iemand heel alleen weg rijden en die van de televisie zei, in het Duits, : en de kleine Huyskens uit de Vlaanders is helemaal alleen weg …” En toen was het stil bij ons in de kinezaal, onze ogen moesten moeite doen om de tranen te bedwingen. Lieve Cyriel, in deze ronde heb je de eindstreep gehaald en van ons allemaal verdien je een staande ovatie ! Rust zacht ! … (Ik had Sonja, zijn dochter, gevraagd of ik dit mocht delen)
Dementie sluipt in het leven van veel mensen, oude maar ook jonge mensen! Het is belangrijk te leven wanneer het kan. Genieten wanneer je eigenlijk weer iets zou “moeten”. Ook in deze coronacrisis staan veel partners, kinderen van mensen met jongdementie in de kou. Er is niet aan gedacht dat hun leven net een tikkeltje anders verloopt … Weer een puntje op ons werklijstje !