De afgelopen week is het een wirwar van gedachten in mijn hoofd geweest. Ik kreeg ze niet geordend … zelfs ’s nachts spookten ze door mijn hoofd. Over deze blog heb ik lang nagedacht. Zou ik ze posten of is dit niet wat iedereen wil horen? Vaak pennen we verhalen neer van activiteiten, van mensen die ons steunen, van doelen die we willen bereiken, van toekomstplannen, … noem maar op. Heel zelden brengen we een post over “het einde” naar buiten. Er wordt vaak niet open over gesproken, het doet vaak teveel pijn, het is te confronterend. Helaas hebben we totaal onverwacht het nieuws gekregen dat het snel achteruit ging met een van onze deelnemers met jongdementie, en dat na een val. En dan ? Wat nu ?
Ik ben onmiddellijk na mijn werk opgereden, samen met mijn potjes, met etherische oliën gegeurde, massagecrème. In mijn opleiding palliatieve kinesitherapie was dit een van de onderdelen … Ik zou wel zien hoe of wat.
Bij het binnen komen, schrok ik een beetje. De persoon die altijd haar mooie glimlach toverde bij ons, herkende ik niet. Langzaam zette ik mij langs haar op bed en probeerde haar aandacht even te krijgen, en dat lukte en dan … die prachtige glimlach en een “hey”. Mijn hart maakte een sprongetje van geluk. Mijn voorstel om een handmassage te geven werd onthaald met een welgemeende “ja”. Achteraf werd dit nog uitgebreid met een gezichts- en voetmassage. Tweede kerstdag ging ik terug … en ik kreeg van de familie te horen dat het tijd was om los te laten! Zij waren er klaar voor … ik niet ! Ik wou nog zoveel dingen doen met haar, die ik beloofd had : nog eens naar de ezeltjes gaan, bezoek aan de dierentuin, naar een mooie kathedraal, … daar gingen haar dromen, of misschien beter gezegd : mijn dromen ? Kon ik nu niets meer betekenen ? Jawel, denken aan de mooie momenten en trots zijn op de dank je wel van de familie voor de goede zorgen en fijne momenten en er gewoon zijn … Er werd mij nog 1 ding gevraagd : van de mooiste foto’s die ik maakte, een album te maken. Ik begon er gisteren onmiddellijk aan en bij het sorteren van de foto’s en het beeld van nu, moet ik toegeven : ook ik zal moeten loslaten. Loslaten van een prachtig persoon, die dankzij haar jongdementie, meer empathie had dan eender wie voor ieder die het moeilijk had. Zonder woorden sloeg zij de arm om iemands schouder, ging ze een kaarsje branden of nam hen bij de hand.
Dankzij een mooie palliatieve omkadering kan loslaten heel waardig verlopen. En dat is nu hetgene wat we haar verplicht zijn.
Don’t cry because it’s over.SMILE because it happened.