Zaterdagochtend , ik sta paraat … vandaag springen Sofie en ik in om te zorgen dat Paul begeleiding heeft, terwijl Martine gaat werken. Na een beetje gepuzzel lukt het om de dag gepland te krijgen. Maar liefst 3 shiftst werden ingepland … 9u tot 11u30, ik, 11u30 tot 14u Sofie en dan van 14u tot 17u Helpende Handen. Dit laat zien dat partners of mantelzorgers niets anders doen dan puzzelen … puzzelen om alles geregeld te krijgen. Chapeau om dit dag in dag uit geregeld te krijgen! En hoog tijd dat er geld wordt vrij gemaakt voor meer opvang !
Na een emotioneel zware week, keek ik er wel naar uit om eens de natuur in te trekken. Om iets voor 9 was Paul present. Een tasje koffie gedronken, rugzak met wat flesjes water gevuld, wandelschoenen aan en daar begon onze tocht. Opvallend was dat elke fruitboom of vruchtenstruik de aandacht trok. De verhalen van vroeger kwamen naar boven, af en toe met het zoeken naar woorden, maar alle dingen die voor hem een herinnering opwekten deelde Paul. Bij het zien van een pruimenboom, kon niet gezegd worden welke vrucht dit was en iets later kwam er spontaan het gedicht van Jantje zag eens pruimen hangen !
En dan kwamen we de eerste wandelaars en joggers tegen. Tegen iedereen een vriendelijke “hallo” en de glinsters in de ogen bij het zien van de sporters. We kwamen zelfs bekenden en familie van Paul tegen en hij werd uitgenodigd om eens op een zaterdag mee te joggen … daar ging hij onmiddellijk op in en de twinkels in zijn ogen … onbeschrijflijk. En dan woorden die bij mij zullen blijven hangen : als je dat zo kan doen, zo wandelen, lopen en fietsen en van die andere dingen, dan ben je de koning te rijk. We zetten daarna onze weg verder en tot bij onze tussenstop werd er gesproken over sporten. Daarbij gaf hij aan dat hij nog eens heel graag een wielerwedstrijd zou meedoen … en dat ging hij ook nog eens doen.
Halverwege zijn we even het centrum van Bilzen ingegaan om een brood te kopen en natuurlijk om een lekker pintje te drinken … genieten van de kleine dingen. Het was op een bepaald moment iets te stil op het terrasje en Paul begon het “Huisje van Montmartre” te zingen. En plots aan het tafeltje naast ons begon een vrouw spontaan mee te zingen … zo simpel kan het zijn. We zetten onze wandeling verder en klokten af op 11672 stappen.
Sofie kwam Paul ophalen en ging met hem naar huis om het eten dat Martine voorzien had op te warmen en gezellig samen te eten.
Waarom ik dit verhaal deel ? Ik hoop dat steeds meer mensen een kleine bijdrage of steun kunnen zijn voor mensen met jongdementie , hun partner of mantelzorgers. Ben jij degene die meezingt, ben jij degene die eens vriendelijk een babbeltje slaat, ben jij degene die iemand uitnodigt om eens iets samen te doen … ik hoop het van harte!
Want ook al startte ik de dag als buddy, gaandeweg kreeg ik de buddy die ik na deze week nodig had !