Ik kreeg zoveel mooie berichtjes en foto’s van Sara, haar man, Pauline, Danzel en Milan … Willen jullie misschien een blogje schrijven ? En dit zijn de woorden van de kinderen door Sara neergepend. Zo open en zo eerlijk en absoluut het lezen waard. Dank je wel voor alle stapjes om jongdementie een stem te geven !
Dementie … dat is een woord dat we kennen. We weten ook wat het betekent want ons Bonneke (88 jaar) lijdt aan deze ziekte. Ze vergeet veel, weet niet meer wie we zijn, spreekt zelden nog, staart vaak voor zich uit. Maar wat geniet ze ervan als we haar een bezoekje brengen. Een lach verschijnt op haar gezicht, ze eet veel beter, ze probeert te praten, en ook gooit ze soms mee met de dobbelsteen als we een spelletje spelen al weet ze niet meer wat ze met haar pion moet doen, ….
Dementie … dat is volgens ons iets waar vooral oudere mensen mee geconfronteerd worden!
‘Jongdementie’ daar hebben we nog nooit van gehoord. We mogen even raden wat het betekent. We denken aan het beginstadium van dementie maar dit is het niet.
Sara legt ons uit dat jongdementie betekent dat jonge mensen te maken krijgen met vergeetachtigheid, moeite hebben of krijgen om met hun partner, kinderen, … te kunnen communiceren, om nog zelfstandig te kunnen leven, ….
Oh hiervan worden we toch wel stil. We moeten er even over nadenken en dan volgen er vele vragen: dat is toch heel erg voor die persoon die dat krijgt hé? Welk gevoel geeft dit aan de partner en zijn kinderen? Beter worden kan dit niet meer hé of wel als ze jong zijn? Komen deze mensen ook in een rusthuis terecht?
En dan plots vragen we ons af wat eigenlijk een jonge leeftijd is want onze oma (93 jaar) zegt dat iemand van 75 jaar nog jong is. Dus als iemand van deze leeftijd dit krijgt, kunnen we dit nog begrijpen want voor ons klinkt dit niet meer zo jong. Maar dan krijgen we te horen dat jongdementie betekent dat mensen tussen de 40 en 65 jaar deze ziekte kunnen krijgen. Dit kunnen we niet geloven. Dat betekent dus dat onze Koffie en Bompa (onze grootouders) die dagelijks voor ons klaar staan dit kunnen krijgen? Maar dat kan toch niet, dat mag niet, … die mensen zijn nog zo nodig voor hun kinderen en kleinkinderen. Dat is oneerlijk! Kunnen ze hier niets aan doen! Dokters kennen die geen medicijnen? Is er echt op de hele wereld niets?
Helaas … hier is dus niets aan te doen en dit maakt ons toch wel verdrietig. We vragen ons ook af hoe het gaat met zo een persoon met jongdementie en zijn familie. Wij kunnen alleen maar hopen dat ze vele familieleden en vrienden hebben die hun helpen.
Wij besluiten alvast om mee te wandelen om ‘jongdementie’ in de kijker te zetten. Maar we vragen ons af of mensen weten waarom we wandelen want er zijn zoveel mensen aan het wandelen in bossen, tussen de velden, op straat, …. Wandelen die dan allemaal om jongdementie onder de aandacht te brengen? Het antwoord is ‘nee’.
Maar als andere mensen niet weten waarom wij wandelen, heeft het toch geen zin om te wandelen voor dit doel. Wij besluiten dat we andere wandelaars even (coronaproof) moeten laten weten dat we wandelen voor jongdementie. Zo weten ze het tenminste en misschien denken ze hier dan ook eens over na.
Wandelen … dat doen we al enorm veel en vinden we plezierig. Maar wandelen voor een goed doel stimuleert ons nog meer! Iedere dag dat Sara of Bart thuis was, hebben we gewandeld voor jullie persoon met jongdementie, voor je partner en je kinderen zodat mensen weten dat dit bestaat!
Wij zijn er ook zeker van dat onze klasgenoten, vrienden van de voetbalclub, de circusschool en de Chiro, niet weten wat ‘jongdementie’ betekent. Dus zodra dit allemaal terug begint gaan we hun zeggen dat we héél veel gewandeld hebben tijdens de vakantie en wel om jullie een hart onder de riem te steken.
We zijn er alvast zeker van: wij komen jullie persoonlijk aanmoedigen wanneer jullie de 10K challenge wandelen! Wij zijn super fier op jullie ook al kennen we jullie niet persoonlijk!
Veel warme en wandelende groeten,
Danzel (10 jaar), Milan (8 jaar) en Pauline (3 jaar)