Vandaag , 1 jaar geleden stonden we in de startblokken van Jerry´s Labyrint. Ook de start was niet zoals gepland. Zoals er niets te plannen valt wanneer dementie zich in je leven komt moeien.
We hadden heel veel plannen en corona lag weer op de loer om roet in het eten te strooien. Maar we gooiden het roer om en startten zoals het kon.
Onze grote dromen, plannen en idealen hebben we in het afgelopen jaar al verschillende keren moeten bijstellen.
Onze verwachtingen waren hoog gespannen. Maar we moesten vaststellen dat we het zaadje dat we geplant hebben ruimte, liefde en tijd moeten geven om te groeien. Binnen Jerry´s Labyrint dromen we groot, maar we zetten kleine maar zekere passen voorwaarts. Ik geloof nog altijd dat een inloophuis iets is wat een meerwaarde kan betekenen voor iedereen die met dementie te maken krijgt.
Ik geloof ook nog altijd in onze aanpak. Persoonlijk en op maat. Maar het vraagt tijd om diegenen die er nood aan hebben te bereiken.
We staan hier vandaag opnieuw met een team aan vrijwilligers. Maar eentje moeten we helaas missen. Carine, het is misschien niet zo gedecoreerd als vorig jaar maar je hebt ons op weg geholpen. En zo ben je er toch weer bij!
Wanneer we studenten over de vloer krijgen zijn we dankbaar dat we hen met handvaten, informatie en nieuwe inzichten naar huis kunnen laten gaan. Zij zijn immers de toekomst. Een toekomst waar we veel meer met dementie te maken zullen krijgen.
Mensen die we mochten ontmoeten, die al hun moed verzamelden om toch de drempel over te gaan, die ons voldoende vertrouwden om hun verhaal te doen, willen we graag bedanken.
Onze vaste ‘klanten´, die iedere maand even langskwamen omdat ze even nood hebben aan wat begrip.
Iedereen die op de een of andere manier met dementie te maken heeft of er meer over wil weten.
We willen jullie allemaal heel erg bedanken voor je geloof en vertrouwen in Jerry´s Labyrint!