Vandaag wordt Will Tura 85 jaar. In 1957 begon hij zijn professionele muzikale carrière en groeide uit tot een van de bekendste en talentvolle zangers van het Vlaamse lied en werd zo keizer van het Vlaamse lied genoemd. Een groot deel van zijn songs componeerde hij zelf. In 2023 nam Will Tura afscheid van het podium nadat hij de diagnose dementie, meer bepaald Alzheimer, kreeg.
Ik weet dat ik op mijn 12de met tante Nicole en mijn nicht Michèle mee naar het optreden mocht van Will Tura, toen nog in de Heco. Bij het signeren van zijn foto vroeg hij mijn naam en zei daarna : Helena met de mooie blauwe ogen. We dansten en zongen mee met de hits die thuis ook steeds speelden. Denk maar aan “Eenzaam zonder jou”, “El Bandido” en “Draai dan 797204”. En laten we eerlijk zijn … dat nummer hebben we toch allemaal zonder resultaat eens gedraaid 😉
Bij Over de Brug leerde ik een voor mij onbekend nummer kennen, en samen met mij ook enkele anderen. Maar nu is dit het nummer dat vaak eens spontaan in mij opkomt en dan denk ik steevast aan Paul en Martine. Hun lied,dat ze uit volle borst van voor tot achter samen zongen, vulde de ganse ruimte en harten met zoveel warmte. Zelfs Christien, met de gitaar, oefende speciaal dit nummer in om samen met ons te zingen. Vorig jaar overleed Paul aan de gevolgen van jongdementie en enkele dagen later weerklonk het lied over de vijver van het Salvator Welzijnscentrum … als eerbetoon voor Paul. Waarvoor nog steeds een dikke merci, Christien. Bijna een jaar verder, een jaar van gemist worden, maar ook een jaar van terugdenken aan zoveel mooie herinneringen, klinkt “ Een huisje in Montmartre” nog steeds in mijn hoofd en denk ik terug aan hoe dit lied ervoor zorgde dat woorden naar boven kwamen, waar praten bijna niet meer mogelijk was. Liefde en muziek zijn gebleven … dat stukje kon dementie niet afnemen.
Paul, ik neem deze dagen een steentje van jou mee … je bent zeker niet vergeten.